«Πώς η σύγχρονη Ελλάδα κατέστρεψε βουλγαρικές εκκλησίες, λύκεια και σχολεία στο Δεδέαγατς/Αλεξανδρούπολη», γράφει το βουλγαρικό δημοσίευμα
Δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες Βούλγαροι επισκέπτονται την Αλεξανδρούπολη κάθε χρόνο. Δεν ξέρουν καν το παλιό όνομα της πόλης – Δεδέαγατς. Το πιο λυπηρό είναι ότι δεν γνωρίζουν για το ένδοξο και δραματικό βουλγαρικό παρελθόν όχι μόνο της πόλης, αλλά και των δικών τους προγόνων, γράφει το βουλγαρικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Bgnes.
Η συντριπτική πλειοψηφία των συχνών επισκεπτών στην Αλεξανδρούπολη είναι από τις περιοχές κοντά στα ελληνικά σύνορα. Αυτές οι περιοχές κατοικούνται κυρίως από πρόσφυγες από τη Μπελομόρσκα Θράκη (σημ.: Θράκη του Αιγαίου).
Μια ομάδα του BGNES κινηματογράφησε σκόπιμα την Αλεξανδρούπολη τη νύχτα για να δείξει τα εξαφανισμένα ίχνη του μεγαλείου του βουλγαρικού πολιτιστικού και ιστορικού παρελθόντος στην πόλη.
Εδώ διαπράχθηκε όχι μόνο εθνική, αλλά και πολιτιστική και πολιτική γενοκτονία
Χιλιάδες Βούλγαροι ανάβουν κεριά και θαυμάζουν τη μεγαλύτερη εκκλησία στην Αλεξανδρούπολη «Άγιος Ελευθέριος», χωρίς καν να υποθέσουν ότι αυτό το χριστιανικό αριστούργημα είναι έργο των ντόπιων Βουλγάρων.
Δύσκολα μπορούν να καταλάβουν ότι η εκκλησία ιδρύθηκε το 1892 ως ναός του «Αγ. Αγίου Κυρίλλου και Μεθοδίου». Το 1952, εδώ σβήστηκαν και τα τελευταία ίχνη – «αποκαταστάθηκαν» όλες οι τοιχογραφίες – όπως γράφτηκε σε μια από τις πλάκες μέσα στην εκκλησία. Όμως, η πραγματική λέξη είναι: χριστιανική ιεροσυλία.
Στο όνομα ποιας πίστης, ποιας Ορθοδοξίας, σβήνετε την πίστη και την αυτοθυσία των ντόπιων χριστιανών;
Στο κεντρικό τμήμα της Αλεξανδρούπολης, στη γωνία των οδών Μαζαράκη και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, βρίσκεται ένας από τους πιο όμορφους κήπους της πόλης.
Εδώ μαζεύονται νέοι για να παίξουν, να τραγουδήσουν και να διασκεδάσουν. Έτσι είναι σχεδόν όλο το χρόνο. Και έτσι είναι αυτό το φθινοπωρινό βράδυ. Ακούγονται παιδικά τσιρίσματα και γέλια. Ξαφνικά κάποιος σε προσπερνάει με σκούτερ και άλλος με σκούτερ. Γυρίζουν χαμογελώντας και με κάποια ικανοποίηση σε κοιτούν κατευθείαν στα μάτια για να πουν: Μόλις πέρασα, μη φοβάσαι – δεν θα σε χτυπήσω.
Και ενώ τα μάτια μας διασταυρώνονται, ξαφνικά ακούγεται ένα κουδούνι. Λες και θέλει να μας πει: Βούλγαροι, αυτή η μικρή πλατεία είναι ιερή γωνιά για εσάς.
- Κοιτάμε ψηλά. Το ένδοξο βουλγαρικό λύκειο της Αλεξανδρούπολης υψώνεται περήφανο μπροστά μας στα αριστερά. Εκπαίδευσε χιλιάδες Βούλγαρους νέους μεταξύ 1912 και 1920, και την περίοδο 1941 – 1944.
Από την άλλη πλευρά, απέναντι από το λύκειο, βρίσκεται ένα από τα βουλγαρικά δημοτικά σχολεία της Αλεξανδρούπολης.
Και τα δύο κτίρια είναι σε άριστη κατάσταση. Πάνω από έναν αιώνα μετά την κατασκευή τους, στέκονται περήφανα και το πνεύμα των χιλιάδων εκπαιδευμένων Βουλγάρων υποφέρει με κάθε κουδούνι.
Ούτε στην πλατεία, ούτε στα κτίρια, ούτε στο πάρκο – δεν υπάρχει γράμμα για το παρελθόν του λυκείου, για το δημοτικό σχολείο.
Όπως δεν αναφέρεται το πατρικό σπίτι του Γκότσε Ντέλτσεφ στο Κουκούς/ Κιλκίς ή στο χωριό Μπανίτσα, στις Σέρρες όπου σκοτώθηκε τον Μάιο του 1903. Όπως δεν υπάρχει ούτε μια πέτρα για τους χιλιάδες Βούλγαρους που σκοτώθηκαν στο νησί Τρίκερι.
Γιατί είναι αυτό; Ποιος φοβάται το παρελθόν; Τι έγκλημα διέπραξαν οι Βούλγαροι δάσκαλοι και ιερείς; Είναι έγκλημα να είσαι μορφωμένος και θρησκευόμενος; Όχι, δεν είναι έγκλημα και δεν θα γίνει ποτέ πουθενά στον κόσμο. Στόχος είναι να σβήσουν τα ίχνη της γενοκτονίας που διαπράχθηκε κατά των Βουλγάρων.
Χωρίς να υποτιμώ τους πέντε αιώνες τουρκικής σκλαβιάς, σήμερα στην είσοδο της Αδριανούπολης σε εμφανή σημεία υπάρχουν πινακίδες για τις βουλγαρικές εκκλησίες.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Κωνσταντινούπολη για τη βουλγαρική εξαρχία και την εκκλησία «Αγίου Στεφάνου», περισσότερο γνωστή ως «Σιδερένια Εκκλησία».
Και στην Ορθόδοξη Ελλάδα δεν επιτρέπεται ούτε το άναμμα κεριού στη Μπανίτσα. Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα κρατουμένων απλών Βούλγαρων που στις 4 Μαΐου θέλουν να σκύψουν το κεφάλι μπροστά σε έναν από τους αποστόλους. Και τα τελευταία χρόνια υπήρξαν ανεπιτυχείς πρωτοβουλίες για τοποθέτηση πλακέτας στη Μπανίτσα.
Σύμφωνα με το άρθ. 48 της Συνθήκης Ειρήνης που συνήφθη στο Neuilly στις 27 Νοεμβρίου 1919, η Βουλγαρία έλαβε πρόσβαση στο Αιγαίο Πέλαγος – κάτι που δεν εκπληρώθηκε ποτέ.
Σήμερα οι ντόπιοι απολαμβάνουν τους χιλιάδες Βούλγαρους τουρίστες και θα ήταν «και χριστιανοί και ορθόδοξοι» οι δημοτικές αρχές να υποδείξουν τα μέρη του βουλγαρικού παρελθόντος. Αυτό δεν είναι έγκλημα κατά του ελληνικού κράτους. Αυτό θα είναι μια πραγματική ευρωπαϊκή χειρονομία προς τη Βουλγαρία, καταλήγει το δημοσίευμα.
—
Αποκλειστικά στο ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ
Ακολουθείστε στο Χ το @Valkaniko
