«Η συριακή εμπειρία: Είναι δυνατός ο συνδυασμός ισλαμικών και δημοκρατικών αρχών; (Τούρκος συγγραφέας)»
Ένα αναλυτικό άρθρο του Τούρκου συγγραφέα και δημοσιογράφου Τάχα Κιλίντς αναφέρθηκε στη συνεχιζόμενη συζήτηση για τη μορφή του κατάλληλου πολιτικού συστήματος για τη Συρία στη νέα φάση, επισημαίνοντας ότι υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με το εάν το επιθυμητό σύστημα πρέπει να είναι ισλαμικό ή δημοκρατικό, γράφει η Turkpress στα αραβικά.
Ο Τούρκος συγγραφέας αναφέρει στο άρθρο του στην εφημερίδα Yeni Şafak ότι «τις τελευταίες εβδομάδες και σε όλες τις συζητήσεις που είχα για τις πρόσφατες εξελίξεις στη Συρία, πρέπει να τεθεί αυτό το ερώτημα: «Ποιο σύστημα διακυβέρνησης θα εφαρμοστεί;»». Είναι ισλαμικός ή δημοκρατικός κανόνας;
«Δημοκρατία = Δύση= Αντίθεση με Ισλάμ»
«Όταν εμβαθύνω στη συζήτηση αυτού του ζητήματος με τους συνομιλητές, μου γίνεται σαφές ότι απορρίπτουν τη δημοκρατία στο σύνολό της λόγω της συσχέτισής της με τη «Δύση» και ταυτόχρονα δεν είναι απολύτως βέβαιοι τι εννοούν από το «ισλαμικό σύστημα», καθώς η αντίληψή τους για αυτό περιορίζεται σε αόριστες ελπίδες και φιλοδοξίες.
Οι ακόλουθες ερωτήσεις είναι ασαφείς και καθαρά θεωρητικές:
«Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ισλαμικού συστήματος;», «Είναι οι εκλογές είναι μια διαδικασία που έρχεται σε αντίθεση με το Ισλάμ;».
«Αν εξαιρέσουμε τις εκλογές, πώς θα επιλεγεί ο αρχηγός του κράτους και τα μέλη του διοικητικού μηχανισμού;», «Πώς θα αλλάξει ο κυβερνήτης στο ισλαμικό σύστημα και ποιος είναι ο μηχανισμός που Θα πρέπει το ισλαμικό σύστημα να επικεντρωθεί στο να μην διαπράξει καμία αμαρτία στα εδάφη που κυβερνά. Και έτσι οι ερωτήσεις συνεχίζονται με αυτόν τον τρόπο.
Το άρθρο σημειώνει:
Είναι ευρέως γνωστό ότι η δημοκρατία, η οποία παρουσιάζεται ως «η καλύτερη μορφή διακυβέρνησης που έχει βρει ποτέ ο άνθρωπος σε όλη την ιστορία», έχει φέρει μαζί της πολλά γνωστά σοβαρά προβλήματα.
Η κριτική της δημοκρατίας σήμερα παγκοσμίως, και το αυξανόμενο ενδιαφέρον για «μη δημοκρατικές» κυβερνήσεις, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον αντίκτυπο αυτών των προβλημάτων.
Οι ισλαμικές επικρίσεις της δημοκρατίας επικεντρώνονται κυρίως στην «κυβέρνηση από ανθρώπινους νόμους αντί για θεϊκούς νόμους» και «μετατροπή του ανθρώπου σε αποκλειστική εξουσία στη λήψη αποφάσεων».
Είναι δυνατόν για μουσουλμάνους αξιωματούχους να έρθουν στην εξουσία μέσω διαφανών εκλογών που συμμορφώνονται με τα σύγχρονα πρότυπα και να εφαρμόσουν πλήρως όλες τις «ισλαμικές αρχές» στην κυβέρνησή τους; Παρά τις πολλές πρακτικές δυσκολίες, είναι θεωρητικά εφικτό.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη Συρία
Φαίνεται ότι η νέα κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Αχμέντ αλ Σαράα, η οποία επιδιώκει να ανοικοδομήσει μια χώρα που έχει καταστραφεί σε όλα τα επίπεδα, έχει υιοθετήσει τέσσερις βασικές αρχές.
1- Καθιέρωση ενός δίκαιου δικαστικού συστήματος
(Με αυτόν τον τρόπο, όλα τα μέλη της κοινωνίας αισθάνονται ασφαλή και είναι βέβαιοι ότι δεν θα υποστούν καμία αδικία σε καμία περίπτωση.)
2- Επίτευξη ασφάλειας και σταθερότητας
(Το Κράτος διασφαλίζει τη διατήρηση της ασφάλειας και της ειρήνης σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής των πολιτών, από την προστασία της σωματικής τους ασφάλειας έως την ελευθερία κινήσεών τους. Οι παραβιάσεις της ασφάλειας και της ειρήνης τιμωρούνται αποτρεπτικά και δεν γίνονται ανεκτές παραβάσεις .)
3- Ενθάρρυνση του καλού και περιορισμός του κακού
(Το κράτος έχει την πρωταρχική ευθύνη να προστατεύει τη σωματική, ψυχολογική και ψυχική υγεία των πολιτών του. Το κράτος πρέπει να λάβει όλα τα απαραίτητα πολιτικά και κοινωνικά μέτρα για να το πετύχει. Η κοινωνία πρέπει να ενθαρρύνεται να κάνει το καλό και να εργάζεται για την πρόληψη του κακού. Ωστόσο, αυτό πρέπει να γίνει με μεθόδους εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης σε όλους τους τομείς και όχι με την επιβολή καταπιεστικών νόμων ακόμη και εκείνοι που δεν προτιμούν να τηρούν τις ισλαμικές διδασκαλίες θα βρεθούν επηρεασμένοι από αυτό το περιβάλλον και θα προσαρμοστούν σε αυτό.)
4- Δίκαιη κατανομή του πλούτου
(Η δίκαιη κατανομή των οικονομικών πόρων μεταξύ των μελών της κοινωνίας και η εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου ευημερίας είναι από τα πιο σημαντικά καθήκοντα του κράτους. Το σύστημα zakat στο Ισλάμ είναι ένα από τα πιο σημαντικά μέσα για την επίτευξη αυτής της δίκαιης κατανομής.)
Εξετάζοντας προσεκτικά τις πηγές, γίνεται σαφές ότι αυτό που απαιτεί το Ισλάμ από τους πολιτικούς θεσμούς και οποιοδήποτε σύστημα διακυβέρνησης περιστρέφεται γύρω από αυτές τις τέσσερις βασικές αρχές, και μερικά επικουρικά θέματα μπορούν να προστεθούν σε αυτές.
Αντίστοιχα, κάθε διοίκηση που καταφέρνει να επιτύχει αυτούς τους στόχους μπορεί να περιγραφεί ως «ισλαμική διοίκηση».
Όσο για τη μορφή του συστήματος, το όνομά του και τους θεσμούς του, αυτά είναι λεπτομέρειες που μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με τα έθιμα και τις παραδόσεις που επικρατούν σε κάθε εποχή και τόπο, αρκεί να μην έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές του Ισλάμ.
Από την άλλη πλευρά, οποιοδήποτε καθεστώς που δεν επιτυγχάνει αυτούς τους στόχους δεν μπορεί να θεωρηθεί ισλαμικό, ανεξάρτητα από το όνομά του, είτε ονομάζεται «Ισλαμική Δημοκρατία», «Ισλαμικό Εμιράτο», «Χαλιφάτο» ή κάτι άλλο.
Η συριακή εμπειρία, την οποία παρακολουθεί ολόκληρος ο κόσμος και προσελκύει επίσης την προσοχή των μουσουλμάνων στην Τουρκία, είναι ένα πολύτιμο μοντέλο που μπορεί να συμβάλει στον εμπλουτισμό της ισλαμικής πολιτικής φιλολογίας.
—
