Ιταλοί στρατιώτες που κρατούνταν στη Γερμανία (Αρχείο Andrea Goffi)
Ογδόντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, η εισαγγελία του Ντόρτμουντ ερευνά έναν πρώην φρουρό – που είναι ακόμα ζωντανός – ο οποίος φέρεται να διέπραξε φρικαλεότητες στο «στρατόπεδο θανάτου» όπου κρατούνταν χιλιάδες στρατιώτες με γκριζοπράσινα ρούχα, γράφει η ιταλική Corriere Della Sera.
Η δολοφονία δεν έχει παραγραφή
Ογδόντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, η εισαγγελία του Ντόρτμουντ ερευνά έναν πρώην φρουρό —που είναι ακόμα ζωντανός: είναι 100 ετών, αλλά η ταυτότητά του είναι άγνωστη, αναφέρει η εφημερίδα Bild, η οποία αποκάλυψε την ιστορία— από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Stalag VI A στο Χέμερ (Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία).
Πρόκειται για μια εγκατάσταση διαβόητη ως «στρατόπεδο θανάτου» λόγω της βαρβαρότητας στην οποία υποβλήθηκαν οι άτυχοι, όλοι στρατιώτες που είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς: Βρετανοί, Γάλλοι, Βέλγοι, Πολωνοί.
Και μετά υπήρχαν αυτοί που αντιμετωπίστηκαν χειρότερα: οι Σοβιετικοί (οι «Untermenschen», οι υπάνθρωποι) και οι Ιταλοί: γνωστοί και ως «Badoglian», οι «προδότες».
Μεταξύ 1939 και 1945, πάνω από 200.000 αιχμάλωτοι πολέμου κρατούνταν σε αυτούς τους στρατώνες, περιτριγυρισμένους από συρματοπλέγματα και πολυβόλα.
Περίπου 24.000 στρατιώτες πέθαναν λόγω των απάνθρωπων συνθηκών ή δολοφονήθηκαν από τους φρουρούς.
Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις (αλλά πιθανότατα πολύ χαμηλές), τουλάχιστον 200 Ιταλοί στρατιώτες χάθηκαν στο Stalag, από τους συνολικά περίπου 15.000 νεαρούς άνδρες με γκριζοπράσινες στολές που ήταν «φιλοξενούμενοι».
«Μιλάμε για εκείνους που είπαν όχι στο ναζιστικό-φασιστικό καθεστώς, εκείνους που αρνήθηκαν να πολεμήσουν για τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι», δήλωσε στην Corriere.it ο ιστορικός Μάριο Αβαλιάνο, συγγραφέας μαζί με τον Μάρκο Παλμιέρι του «I militari italiani nei lager nazisti», ενός περιεκτικού δοκιμίου για την «άοπλη αντίσταση» με επικεφαλής 650.000 στρατιώτες οι οποίοι, μετά την ανακωχή της 8ης Σεπτεμβρίου 1943 , συνελήφθησαν και απελάθηκαν από τους Γερμανούς.
«Πενήντα χιλιάδες δεν επέστρεψαν ποτέ», αφηγείται ο Αβαλιάνο.
« Κατατασσόμενοι ως IMI, Ιταλοί στρατιωτικοί έγκλειστοι, και όχι αιχμάλωτοι πολέμου, εξαιρούνταν από τις εγγυήσεις της Σύμβασης της Γενεύης, η οποία απαγόρευε την καταναγκαστική εργασία και εξασφάλιζε βοήθεια από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό».
Υπήρχε «θέληση να τιμωρηθούν οι προδότες», εξηγεί ο ιστορικός, «για την άρνησή τους να ενταχθούν στον στρατό της Κοινωνικής Δημοκρατίας του Μουσολίνι, καθώς και ανάγκη για εργάτες». Ουσιαστικά, σκλάβοι. Στην περίπτωση του Χέμερ, «η καταναγκαστική εργασία γινόταν ιδιαίτερα στα ορυχεία του Ρουρ, με εξαντλητικές βάρδιες και ώρες, μερικές φορές περισσότερο από 12 ώρες την ημέρα».
Τι γίνεται όμως με την έρευνα για τον εκατοντάχρονο;
Ο Αντρέας Μπρέντελ, γενικός εισαγγελέας της εισαγγελίας του Ντόρτμουντ, δήλωσε στην Bild ότι «ο κατηγορούμενος κατηγορείται για συμμετοχή σε δολοφονίες στο Stalag VI A στο Χέμερ από τις 6 Δεκεμβρίου 1943 έως τουλάχιστον τις 22 Σεπτεμβρίου 1944, ενώ υπηρετούσε ως φρουρός».
Η έρευνα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Σύμφωνα με τον δικαστή, «βρίσκεται σε εξέλιξη». Και προς το παρόν, «δεν θα είναι διαθέσιμες περαιτέρω πληροφορίες».
Η έρευνα ξεκίνησε από το Κεντρικό Γραφείο της Εισαγγελίας για τη Διερεύνηση Ναζιστικών Εγκλημάτων στο Λούντβιχσμπουργκ (Βάδη-Βυρτεμβέργη).
Ωστόσο, δεν είναι ακόμη γνωστό για ποιους λόγους απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες, αν και η ευρέως διαδεδομένη γερμανική εφημερίδα κάνει λόγο για «δολοφονίες από σαδιστές φρουρούς».
Μετά την ολοκλήρωση της προκαταρκτικής έρευνας για τον φύλακα ασφαλείας, η υπόθεση παραπέμφθηκε στην Εισαγγελία του Ντόρτμουντ, η οποία είναι κυρίως υπεύθυνη για τη δίωξη των ναζιστικών εγκλημάτων στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία.
«Οι συνθήκες στο κύριο στρατόπεδο στο Χέμερ», έγραψε η Bild , «ήταν καταστροφικές: υπερπληθυσμός, ανεπαρκείς συνθήκες υγιεινής και παράσιτα. Ασθένειες όπως η δυσεντερία και η φυματίωση ήταν ανεξέλεγκτες.
Οι κρατούμενοι υποσιτίζονταν (μόνο 250 γραμμάρια ψωμιού την ημέρα) και αναγκάζονταν να εκτελούν καταναγκαστικά έργα, συμπεριλαμβανομένων και των ορυχείων. Η καταναγκαστική εργασία και η πείνα σκότωναν συστηματικά τους κρατούμενους».
Ένας από τους στρατιώτες μας που επέζησε από το «στρατόπεδο θανάτου» ήταν ο Τομάσο Πιτσούτι, από το Τσεκάνο , και συχνά αφηγούνταν πώς κάποτε τρεφόταν τρώγοντας το κουφάρι μιας νεκρής γάτας.
Ο Τομάσο απεβίωσε πριν από λίγους μήνες, σε ηλικία σχεδόν 107 ετών. Ήταν 25 Απριλίου.
Corriere Della Sera
—
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ – Echedoros.blog
