Στο τελευταίο της δοκίμιο, η Γαλλοτυνήσια ιστορική Sophie Bessis αναλύει και αποκαλύπτει τους μηχανισμούς της έννοιας του « ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού », που επινοήθηκε από την αρχή και αξιοποιήθηκε από όλες τις πλευρές.
(Το άρθρο δημοσιεύεται από Radio France Internationale- RFI)
RFI: Ο όρος «ιουδαιοχριστιανικός πολιτισμός» εμφανίστηκε στην καθημερινή γλώσσα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Πώς φτάσαμε εκεί;
Sophie Bessis: Είναι ένας συνδυασμός περιστάσεων που οφείλονται σε ορισμένα συμφραζόμενα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι η θρησκεία, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τις αρχές της δεκαετίας του 1980, κατέλαβε μια ολοένα και πιο σημαντική θέση στον δημόσιο λόγο.
Υπάρχει ένα παράδοξο εδώ: από τη μια, όλο και περισσότερο, κάνουμε την ανεξιθρησκεία προπύργιο ενάντια σε όλες τις « βαρβαρότητες » που έρχονται από αλλού, και από την άλλη, ορίζουμε τους εαυτούς μας με δύο θρησκευτικούς όρους: Ιουδαιο-χριστιανικούς (judéo-chrétien).
Αυτή η ολοένα και πιο σημαντική προσφυγή στη θρησκεία από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 οφείλεται επίσης στο τέλος αυτού του μεγάλου κοσμικού μεσσιανισμού που ήταν ο κομμουνισμός.
Και μετά, σιγά σιγά, στο βαθμό που χρησιμοποιήθηκε για πολιτική ρητορική που ταίριαζε σε όλους, αυτή η έκφραση γνώρισε τον θρίαμβο που γνωρίζουμε στην καθημερινή γλώσσα.
Γιατί θέλετε να σβήσετε όλα τα ίχνη του Ισλάμ στην Ευρώπη;
Ο στόχος είναι να επιστρέψει το Ισλάμ στην πλήρη ετερότητα.
Το Ισλάμ είναι ο κίνδυνος σήμερα, είναι η βαρβαρότητα.
Επιπλέον, οι Ισραηλινοί ηγέτες που έχουν υιοθετήσει αυτήν την ιουδαιοχριστιανική ρητορική συνεχίζουν να διακηρύσσουν ότι είναι το τελευταίο προπύργιο του πολιτισμού απέναντι στη μουσουλμανική βαρβαρότητα.
Αυτή είναι η ομιλία που ακούμε και η οποία υποστηρίζεται δραματικά από την πλειοψηφία των δυτικών πολιτικών τάξεων.
Στο έργο σας, επισημαίνετε τους κινδύνους της διπλής πίστης που διατρέχουν οι Εβραίοι στη Γαλλία. Μια πίστη στη Γαλλία, φυσικά, αλλά και στο Ισραήλ, που μέρος της πολιτικής τάξης προτείνει μέσω της υποστήριξής του στο εβραϊκό κράτος. Έτσι οι Γάλλοι Εβραίοι έχουν διπλή ταυτότητα για τους εαυτούς τους;
«Ιουδαιοχριστιανικός πολιτισμός, ανατομία μιας απάτης» της Sophie Bessis, έκδοση Les Liens Qui Libération.
Αυτή η διπλή ανάθεση είναι σοβαρή, μου φαίνεται. Αναφέρω παραδείγματα αυτού στο βιβλίο μου, ιδίως το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Μακρόν κάλεσε τον Μπενιαμίν Νετανιάχου στον εορτασμό της συγκέντρωσης του Vél’d’Hiv το 2017, που είναι μια καθαρά γαλλική εκδήλωση.
Με αυτήν την πρόσκληση, ο κ. Μακρόν, αναθέτοντας τους σε διπλή πίστη, αρνήθηκε στους Γαλλοεβραίους -προτιμώ να χρησιμοποιώ τον όρο «Γαλλοεβραίοι» από εκείνον των «Εβραίων Γάλλων», στο βαθμό που υποτίθεται ότι ανήκουν σε μια (θρησκευτική) ομολογία που έρχεται μετά την ιθαγένεια – την ποιότητα της Γαλλικής από μόνη της.
Γι’ αυτό φοβάμαι αυτόν τον πληθωρικό φιλοσημιτισμό που βλέπουμε σήμερα, γιατί μου φαίνεται ότι είναι ο καθρέφτης του παλιού αντισημιτισμού του παρελθόντος, σε βαθμό που υιοθετεί την ιδέα ότι « οι Εβραίοι δεν είναι ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι ».
Θα μπορούσατε να διευκρινίσετε αυτήν την έννοια της «εβραϊκής εξαιρετικότητας»;
Για πολλούς ανθρώπους, οι Εβραίοι δεν είναι « σαν τους άλλους » και δεν έχουν το δικαίωμα να σώσουν την αδιαφορία. Δεν είμαι εγώ που ονομάζω τον εβραϊκό εξαιρετισμό, είναι η συμπεριφορά των δυτικών πολιτικών τάξεων που καταδεικνύει ότι γι’ αυτές ο Εβραίος – χρησιμοποιώ επίτηδες τον ενικό για να περιγράψω ένα αρχέτυπο – είναι κάποιος που δεν είναι απλός πολίτης, είτε επειδή δεν τον αγαπάμε αρκετά είτε επειδή τον αγαπάμε πάρα πολύ.
Με αυτόν τον όρο «ιουδαιοχριστιανικός πολιτισμός», το Ισραήλ γίνεται επομένως το φυλάκιο του δυτικού πολιτισμού, λέτε.
Δεν το λέω εγώ, αλλά ο κ. Νετανιάχου και όλοι οι Ισραηλινοί ηγέτες, καθώς και ένα σημαντικό μέρος της δυτικής ακροδεξιάς.
Ο τελευταίος πολιτικός που είπε ότι ήταν ο κ. Μπαρντέλλα, ο οποίος ουσιαστικά δήλωσε: Το Ισραήλ είναι μια δυτική χώρα, επομένως πρέπει να υπερασπιστεί. Στο δοκίμιό μου, δεν επινοώ τίποτα. Απλώς γράφω: αυτό λέει ο κόσμος και γι’ αυτό είναι.
Η ενοχή της Δύσης έδωσε έτσι τη θέση της στον φιλοσημιτισμό, που επιδεινώθηκε από τις 7 Οκτωβρίου 2023, που σήμερα επιτρέπει στο Ισραήλ να διεξάγει έναν αιματηρό πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας, γράφετε. Δεν κινδυνεύει αυτή η κατάσταση να επιδεινώσει τις εντάσεις στη Δύση μεταξύ Εβραίων, που θεωρούνται « υπερασπιστές του πολιτισμού μας » και Μουσουλμάνων που συνδέονται με τρομοκράτες από το Ισραήλ;
Δυστυχώς, όλοι το εκμεταλλεύονται αυτό.
Το Ισραήλ ισχυρίζεται ψευδώς, και τονίζω τη λέξη « λανθασμένα », ότι εκπροσωπεί όλους τους Εβραίους του κόσμου διακηρύσσοντας ότι είναι «το κράτος του εβραϊκού λαού».
Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος για τους Εβραίους, στο βαθμό που, εάν το Ισραήλ εκπροσωπεί όλους τους Εβραίους του κόσμου, τότε θα είναι υπόλογοι για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει σήμερα αυτό το κράτος εναντίον του παλαιστινιακού πληθυσμού.
Η τρέχουσα ισραηλινή ρητορική αντιπροσωπεύει έναν αναμφισβήτητο κίνδυνο για τους Εβραίους.
Επιπλέον, πολιτικοί επιχειρηματίες στην περιοχή των Σαλαφιστών ισχυρίζονται ότι Εβραίοι δολοφονούν μουσουλμάνους στην Παλαιστίνη.
Αυτό είναι ψευδές γιατί είναι ο στρατός ενός κράτους που κυβερνάται από μια αποικιακή ακροδεξιά που δολοφονεί Παλαιστίνιους, που δεν είναι όλοι μουσουλμάνοι.
Αυτές οι διασταυρώσεις είναι επικίνδυνες για τη συνύπαρξη μουσουλμανικών και εβραϊκών μειονοτήτων σε μια χώρα όπως η Γαλλία. Οι επιχειρηματίες ταυτότητας όλων των θρησκειών, όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, παίζουν σήμερα με τη φωτιά.
Στο έργο σας σκοπεύετε να αποδομήσετε αυτόν τον όρο « ιουδαιοχριστιανικός πολιτισμός » που κρίνετε ως « εναλλακτική αλήθεια ». Πώς πιστεύεις ότι μπορείς να τελειώσεις τη δουλειά σου;
Δεν νομίζω ότι αυτή η έκφραση θα εξαφανιστεί από τη δημόσια γλώσσα τα επόμενα χρόνια, στο βαθμό που θα είναι τόσο χρήσιμη σε τόσους πολλούς ανθρώπους…
Εξυπηρετεί τόσα πράγματα, τόσο στη συσκότιση των αιώνων του ευρωπαϊκού αντισημιτισμού όσο και στην απόρριψη του Ισλάμ σε μια εντελώς επικίνδυνη ετερότητα, όσο στο να κάνει το Ισραήλ μέρος της Δύσης στην καρδιά ενός εχθρικού κόσμου που θα ήταν ο Αραβο-Μουσουλμανικός κόσμος.
Επομένως, φοβάμαι ότι αυτή η έκφραση έχει ακόμη ένα λαμπρό μέλλον μπροστά της.
—
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ – Echedoros.blog
