Φεβρουάριος 21, 2024. Ελλάδα.
Στην Ελλάδα, η καινοτομία πραγματοποιείται με το ίδιο σύνθημα όπως στον αγγλόφωνο κόσμο: «Τι κακό θα σας κάνει αν δύο ομοφυλόφιλοι έχουν την ευκαιρία να ονομάσουν ως γάμο επίσημα τη σχέση τους;»
Αλλά η εμπειρία του ίδιου αγγλόφωνου κόσμου δείχνει ότι πραγματικά υπάρχει πρόβλημα, γράφει ο Σεργκέι Χουντίεφ – δημοσιογράφος, θεολόγος.
Το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε πρόσφατα έναν νόμο που όχι μόνο επιτρέπει τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις να καταχωρούνται ως «γάμοι», αλλά επιτρέπει επίσης σε τέτοια ζευγάρια να υιοθετούν και παιδιά.
Η Ελλάδα ήταν η μόνη παραδοσιακά ορθόδοξη χώρα της οποίας οι αρχές πήραν μια τέτοια απόφαση.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν αντίθετη – και πολλοί σημειώνουν ότι αυτό που συνέβη δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία (και η πολιτική ελίτ) δεν αντιλαμβάνεται πλέον τον εαυτό της ως Ορθόδοξο και την Εκκλησία ως ηθική εξουσία.
«Λοιπόν, καλά», θα πει κάποιος. «Η εκκλησία είναι γενικά ένα βάρος στα πόδια της προόδου!»
Πράγματι, από ορισμένες απόψεις, ένα βάρος – αλλά όταν ένα άτομο τρέχει προς την άβυσσο, είναι δύσκολο να τον συγχαρούμε που απαλλάχθηκε από το βάρος και είναι απίθανο κάποιος να χαρεί την πρόοδο του καρκίνου.
Στον εικοστό αιώνα, είδαμε πολλά προοδευτικά κινήματα που, έχοντας καρπωθεί μια φοβερή σοδειά, κατέληξαν σε αποτυχία.
Ο επαναπροσδιορισμός ενός τόσο θεμελιώδους θεσμού για την ανθρώπινη ζωή όπως ο γάμος σημαίνει άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας, όπως οι κάτοικοι πιο προοδευτικών χωρών είχαν ήδη την ευκαιρία να δουν.
Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα η καινοτομία γίνεται με το ίδιο σύνθημα όπως στον αγγλόφωνο κόσμο:
«Τι κακό θα σας κάνει αν δύο ομοφυλόφιλοι έχουν την ευκαιρία να ονομάσουν επίσημα τη σχέση τους γάμο;»
Αλλά η εμπειρία του ίδιου αγγλόφωνου κόσμου δείχνει ότι πραγματικά υπάρχει πρόβλημα.
Αξίζει να εξηγήσουμε γιατί.
Δηλώνοντας ότι κάτι είναι ανθρώπινο δικαίωμα, το κράτος επιβάλλει έτσι την υποχρέωση σε όλους τους πολίτες του να αναγνωρίσουν αυτό το δικαίωμα.
Εάν, για παράδειγμα, έχετε δικαίωμα στην ιδιοκτησία, όποιος δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα διαπράττει έγκλημα.
Ο «γάμος ομοφυλόφιλων» δεν σημαίνει ότι δύο άτομα του ίδιου φύλου μπορούν να μοιράζονται ένα τραπέζι και ένα κρεβάτι (θα μπορούσαν πριν), αλλά ότι όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν αυτή την κατάσταση ως γάμο.
Για παράδειγμα, σε χώρες που έχουν ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι στο παρελθόν, οι χριστιανικές οργανώσεις υιοθεσίας βρέθηκαν υποχρεωμένες να τοποθετούν παιδιά με γκέι ζευγάρια, και να φροντίζουν για γάμους ομοφυλόφιλων.
Η άρνηση να το κάνουν αυτό τους εκθέτει σε νομική δίωξη – γιατί στις νέες συνθήκες διαπράττουν πράξη εγκληματικής διάκρισης.
Αυτό θέτει σε κίνδυνο κάθε κοινότητα που έχει συμβατικές απόψεις για τον γάμο.
Το θέμα, ωστόσο, δεν τελειώνει εδώ – την αναγνώριση του «γάμου ομοφυλόφιλων» ακολουθεί αμέσως η τρανσέξουαλ και η ποινικοποίηση των προσπαθειών γονέων να αποτρέψουν τα παιδιά τους από την επιχείρηση ακρωτηριασμού για «αλλαγή φύλου».
Όποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι ο γάμος είναι μόνο μια ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ότι δεν υπάρχουν έγκυοι άντρες και ότι το να κόψεις κάτι για τους εφήβους που δεν μπορεί να ραφτεί είναι λάθος, αρχίζει να γίνεται αντιληπτό με την ίδια εχθρότητα ως πεπεισμένος ρατσιστής. Υπόκειται σε κάθε είδους «ακύρωση» και, ει δυνατόν, νομική δίωξη.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι η συμβίωση των ομοφυλόφιλων δεν είναι σε καμία περίπτωση γάμος από τη σκοπιά οποιασδήποτε παραδοσιακής θρησκείας.
Το πρόβλημα είναι ο κρατικός εξαναγκασμός να αρνηθεί την ίδια τη βιολογική πραγματικότητα.
Οι άνθρωποι, ως βιολογικό είδος, έχουν μια συγκεκριμένη φύση. Είναι θηλαστικά, χωρίζονται σε δύο φύλα, αναπαράγονται σεξουαλικά, σχηματίζουν σταθερές ενώσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών στις οποίες γεννιούνται και μεγαλώνουν παιδιά.
Δεν είναι θέμα πολιτισμού ή θρησκείας – τέτοια συμπεριφορά υπάρχει σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη παράδοση.
Οι άνθρωποι σχηματίζουν οικογένειες με τον ίδιο τρόπο που τα πουλιά φτιάχνουν φωλιές – από τη φύση τους.
Ούτε το κράτος ούτε οι θρησκευτικές κοινότητες καθιερώνουν τον γάμο (και δεν μπορούν να τον επαναπροσδιορίσουν). Δεν μπορούν παρά να στηρίξουν και να ευλογήσουν αυτή τη φυσική πραγματικότητα που υπάρχει μπροστά τους και ανεξάρτητα από αυτούς.
Αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις και τις προτιμήσεις μας, ο γάμος (δηλαδή, μια διαμόρφωση όπου ένας άνδρας και μια γυναίκα ζουν μαζί, μοιράζονται ένα τραπέζι και το κρεβάτι) διαφέρει από τη συμβίωση μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου κατά πολλούς τρόπους.
Καταρχήν, στον γάμο (συνήθως) συμβαίνει κάτι που δεν μπορεί να συμβεί σε ομοφυλόφιλο ζευγάρι – γεννιούνται παιδιά.
Ο λόγος για τον οποίο η κοινωνία αναγνωρίζει το γάμο είναι, πρώτον, η ενθάρρυνση της τεκνοποίησης, δεύτερον, η διασφάλιση των δικαιωμάτων των γονέων και κυρίως της γυναίκας και των παιδιών της.
Ο γάμος συνεπάγεται την ανάγκη να φροντίζει κανείς την οικογένειά του—και έτσι προάγει την υπεύθυνη, παραγωγική και νομοταγή συμπεριφορά. Όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, «παντρεύτηκε, νοικοκυρεύτηκε».
Αυτό οφείλεται τόσο στην τεκνοποίηση όσο και στην αμοιβαία συμπληρωματικότητα των συζύγων.
Οι άνδρες και οι γυναίκες είναι βιολογικά διαφορετικοί και δεν είναι εναλλάξιμοι από τη φύση τους. Μια γυναίκα έχει τη μοναδική ικανότητα να είναι μητέρα – και εκείνα τα χαρακτηριστικά που προορίζονται για αυτό.
Ένας άντρας – που δεν μπορεί να είναι μητέρα – είναι γεννημένος πάροχος που πρέπει να φροντίζει τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Ο γάμος αποτελεί παράδειγμα για τα παιδιά υπευθυνότητας, αγάπης και φροντίδας – και για την ανάπτυξή τους πρέπει να έχουν μπαμπά και μαμά. Υπάρχουν βέβαια και τραγικές καταστάσεις που δεν συμβαίνει αυτό, αλλά δεν χρειάζεται να δημιουργηθούν τεχνητά.
Οι προοδευτικοί άνθρωποι θα πουν αμέσως ότι οι έγκυοι άντρες συμβαίνουν. Αλλά αυτό απλώς υπογραμμίζει το πρόβλημα. Από τη σκοπιά οποιουδήποτε άλλου πολιτισμού (συμπεριλαμβανομένου του παραδοσιακού δυτικού), ένας “έγκυος άνδρας” είναι απλώς μια γυναίκα που προσπάθησε, αλλά κατάφερε να εξαπατήσει τη φύση.
Δήλωνε άντρας, ίσως και επέτρεψε να της κόψουν το στήθος – αλλά παρόλα αυτά διατήρησε την πρώην ετεροφυλοφιλική της έλξη και την ικανότητα να κάνει παιδιά.
Το να τη θεωρείς άντρα, όπως ακριβώς να θεωρείς τη συμβίωση των ομοφυλόφιλων «γάμο», σημαίνει να αρνηθείς την εμπειρική πραγματικότητα.
Και οι αντίστοιχοι κυβερνητικοί κανονισμοί, ξεκινώντας από τη νομοθετική αναγνώριση του «γάμου ομοφυλοφίλων», αντιπροσωπεύουν εξαναγκασμό να συμφωνήσουμε με μια σκόπιμη αναλήθεια, και αναλήθεια όχι ακόμη και σε επίπεδο εκτιμήσεων, αλλά σε επίπεδο γεγονότων.
Δεν αποκλείεται βέβαια μετά από κάποιο διάστημα να καταλαγιάσει επιτέλους αυτή η επίθεση ιδεολογικής τρέλας.
Ή ίσως όχι. Σε αυτή την περίπτωση, οι Έλληνες, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θα εκτοπιστούν από τους λαούς εκείνους που διατηρούν ακόμη το σεβασμό για την οικογένεια και την τεκνοποίηση.
—
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής
ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής.
