Κάθε φορά που συναντιούνται ο Τραμπ και ο Νετανιάχου, η τραγωδία της Μέσης Ανατολής καταλήγει να γλιστράει στο γκροτέσκο, γράφει ο Φραντσέσκο Κουντάρι στην ιταλική «La Linea».
Όταν συναντιούνται ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, η τραγωδία των πολέμων της Μέσης Ανατολής τείνει πάντα να γίνεται γκροτέσκο.
Η χθεσινοβραδινή συνάντηση στον Λευκό Οίκο, ενώ στην Ιταλία ήταν ήδη νύχτα, δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Μετά τις συνηθισμένες ατάκες, στις οποίες οι δύο αλληλοεπαινέστηκαν εκτενώς – θα έμπαινα στον πειρασμό να χρησιμοποιήσω μια άλλη έκφραση, παρμένη από το Pulp Fiction – για τα σπουδαία αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν στον πόλεμο κατά του Ιράν, αποτελέσματα για τα οποία, ωστόσο, παραμένουν πολλές αμφιβολίες, ο Νετανιάχου ανακοίνωσε ότι είχε προτείνει τον Τραμπ για τη διεθνή αναγνώριση που, όπως όλοι γνωρίζουν, επιθυμεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, τουλάχιστον επειδή οι ένορκοι της Στοκχόλμης είχαν το θράσος να την απονείμουν στον προκάτοχό του, Μπαράκ Ομπάμα, και όχι σε αυτόν.
Και έτσι, μετά την ιδέα της «Ριβιέρας της Γάζας», για άλλη μια φορά, η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή καταλήγει να μοιάζει με κακόγουστο αστείο, με έναν εγκληματία πολέμου εναντίον του οποίου εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, το οποίο προτείνει έναν αποτυχημένο πραξικοπηματία, τώρα επίδοξο αυταρχικό ηγέτη, για το Νόμπελ Ειρήνης.
Αν δεν ήταν τραγωδία, θα ήταν γελοιότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Νετανιάχου είναι ο πιο αγαπητός ηγέτης στον Λευκό Οίκο από τότε που ο Τραμπ επέστρεψε στην εξουσία. Χθες βρισκόταν ήδη στην τρίτη επίσκεψή του σε λιγότερο από έξι μήνες.
Όταν ο Ισραηλινός πρωθυπουργός παρέδωσε στον Τραμπ την επιστολή με την οποία τον πρότεινε για το πολυπόθητο βραβείο, ο ενδιαφερόμενος απάντησε αμέσως, με εξαιρετική και ακούσια ειρωνεία:
«Προερχόμενος από εσάς συγκεκριμένα, είναι πολύ σημαντικό».
Επιπλέον, μετά τις απίστευτες δηλώσεις με τις οποίες ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών διέταξε τα ισραηλινά δικαστήρια να ακυρώσουν τη δίκη για διαφθορά εναντίον του Νετανιάχου, επιβεβαιώνοντας το εύρος και τη σταθερότητα των κοινών τους αξιών, καθώς και την ταυτόσημη αντίληψή τους για τη δημοκρατία και την εξουσία, η χειρονομία αντικειμενικά φαίνεται να είναι το ελάχιστο ευγνωμοσύνης και καλών τρόπων.
Όσο για το αποτέλεσμα της εκεχειρίας στη Γάζα και την πιθανή επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα, προφανώς, όλα παραμένουν, όπως πάντα, καλυμμένα από μια αδιαπέραστη ομίχλη, κρέμονται στις ιδιοτροπίες, τις εναλλαγές της διάθεσης και, πάνω απ’ όλα, στις μεταβλητές αξιολογήσεις των προσωπικών συμφερόντων, των δυνατοτήτων εκβιασμού και των επιχειρηματικών ευκαιριών του Τραμπ και της κλίκας του, όπως ακριβώς ο εμπορικός πόλεμος με τον υπόλοιπο κόσμο ή ο πόλεμος στην Ουκρανία.
(«Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το «La Linea», το ενημερωτικό δελτίο της Linkiesta που επιμελήθηκε ο Francesco Cundari για να σας βοηθήσει να βρείτε τον δρόμο σας στη μεγάλη σύγχυση της πολιτικής και της ζωής», σημειώνει το ιταλικό δημοσίευμα)
—
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ – Echedoros.blog
