Η Κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου διοργανώνει φέτος μια γιορτή αλληλεγγύης στην Κύπρο, με σχεδόν 200 εθελοντές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες στους καταυλισμούς Πουρνάρα και Κοφίνου.
ΠΟΥΡΝΑΡΑ (Λευκωσία, Κύπρος)
«Πώς μπορούμε να περιγράψουμε την αδύνατη καθημερινότητα, η οποία γίνεται δυνατή και μεταμορφώνεται σε χαρά, ελπίδα και ζωή; Συμβαίνει στην Πουρνάρα, τον πρώτο καταυλισμό υποδοχής κοντά στη Λευκωσία, την πρωτεύουσα της Κύπρου, που εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από την Πράσινη Γραμμή που έχει παγώσει το βόρειο τμήμα του νησιού, το οποίο κατέχουν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και κατοικούν οι Τούρκοι από το 1974. Από εκεί, πάνω απ’ όλα, φτάνουν οι πρόσφυγες. Λίγοι για τα δικά μας δεδομένα, αλλά αμέτρητοι για τον μέτριο πληθυσμό της Κύπρου.
Η ζέστη, η σκόνη, αλλά όχι η μοναξιά. Αυτή τη στιγμή, 198 άτομα βρίσκονται στον καταυλισμό, υποφέροντας από τη ζέστη και τη σκόνη του μεσογειακού καλοκαιριού.
Αλλά όχι η μοναξιά. Γιατί και φέτος, η γιορτή αλληλεγγύης της Κοινότητας του Αγίου Αιγιδίου επέλεξε την Κύπρο, με σχεδόν 200 εθελοντές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες να εργάζονται εκ περιτροπής στην Πουρνάρα, καθώς και στον άλλο καταυλισμό του νησιού, την Κοφίνου, που φιλοξενεί 600 πρόσφυγες.
Γνωριζόμαστε στη «Σκηνή της Φιλίας». Κάθε βράδυ συγκεντρώνονται στη Σκηνή της Φιλίας, όπου μπορούν να φάνε με αξιοπρέπεια γύρω από όμορφα στρωμένα τραπέζια, να μιλήσουν, να γνωριστούν, να μοιραστούν ιστορίες και την πείνα για ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά και πολλά άλλα. Η Δευτέρα, 28 Ιουλίου, ήταν μια μεγάλη μέρα για περίπου ογδόντα πρόσφυγες διαφόρων ηλικιών: η πρώτη μέρα του σχολείου Αγγλικών.
«Αυτό είναι το Σχολείο Αγγλικής Γλώσσας, Φιλίας και Ειρήνης». Καμία γέφυρα γλωσσών με τα Νταρί, τα Φαρσί, τα Αραβικά από διαφορετικές χώρες, τα Κουρδικά, τα Γαλλικά, τα Σομαλικά για Αφγανούς, Ιρανούς, Υεμενίτες, Σύρους, ειδικά από το Ερμπίλ και τη Ράκα που έχουν πλέον φύγει, Σομαλούς από τη Σομαλία και τη Σομαλιλάνδη, Κούρδους του Ιράκ, Αφρικανούς από το Κονγκό, τη Γουινέα Κόνακρι, το Καμερούν και άλλους.
Ένα παζλ ήχων και λέξεων. Η επιθυμία για μάθηση είναι τεράστια σε έναν χώρο που έχει μετατραπεί σε ένα παζλ ήχων και λέξεων. Ανάμεσα στους πολιτισμικούς διαμεσολαβητές είναι ένα κορίτσι σχεδόν οκτώ ετών που μιλάει καλά αγγλικά και είναι μια λάμψη καλοσύνης, και ένας ήρεμος και σοβαρός Αφγανός που βοηθά στη μετάφραση του αμετάφραστου.
Είναι τόσο χαρούμενοι που μαθαίνουν αγγλικά που σταματούν να είναι σιωπηλοί, όπως ήταν στην αρχή, και ανακαλύπτουν ξανά την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους.
Το μέλλον ξεκινάει ξανά. Υπάρχει επίσης μια μικρή τάξη για αρχάριους, χωρίς αγγλικά και με μερικούς Σύριους Άραβες που δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο, ακόμη και σχεδόν είκοσι ετών. Η δασκάλα είναι μια Συρο-Ισπανίδα από την κοινότητα Αγίου Αιγιδίου στη Βαρκελώνη, η οποία εξυπηρετεί όσους έχουν πρόσφατα εγκαταλείψει τη Ράκα και το Ιντλίμπ. Και βοήθεια έρχεται επίσης από νέες Σουδανές που φορούν νικάμπ. Είναι μια εκπληκτικά θετική, ψύχραιμη και επικοινωνιακή Βαβέλ.
Πολύχρωμα κασκόλ, τσαντόρ, χιτζάμπ, παιδιά και ενήλικες. Η τάξη είναι ζεστή, χωρίς χώρο για να περάσει κανείς ανάμεσα στα θρανία, ανάμεσα σε πολύχρωμα κασκόλ, τσαντόρ, χιτζάμπ, παιδιά, νέους και ενήλικες.
Κάποιοι θηλάζουν, άλλοι χάνονται σε ήχους που δεν καταλαβαίνουν, αλλά όλα είναι μια νίκη, μια έκρηξη ζωής.
«Ευχαριστώ, δάσκαλε». Και «δασκάλες», οι διάφοροι δάσκαλοι στο Αγίου Αιγιδίου, σκέφτονται: «Αλλά για ποιο λόγο;» Ξέρουν ότι έχουν κάνει λίγα, παρόλο που αυτό που συμβαίνει είναι τόσο σπουδαίο. Το θαύμα μόλις ξεκίνησε. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ποιοι είναι οι άνθρωποι στον καταυλισμό.
Φεύγοντας από τους πρόωρους γάμους. Από τη Σομαλιλάνδη, παρόλο που δεν υπάρχει πόλεμος σε εξέλιξη, φτάνουν κορίτσια που έχουν φύγει για να αποφύγουν να γίνουν ανήλικες σύζυγοι, ιδιοκτησία μεγαλύτερων ανδρών.
Μία από αυτές, δραπετεύοντας από έναν αναγκαστικό γάμο, χτυπήθηκε από έναν «περιφρονημένο» αφέντη που προσπάθησε να τη σκοτώσει με το αυτοκίνητό του.
Επέζησε, υποβλήθηκε σε δύο χειρουργικές επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη και σήμερα περπατάει με μπαστούνι.
Υπάρχει ένα αγόρι από το Καμερούν, ένας έφηβος με σκοτεινό βλέμμα αλλά ένα φως μέσα του. Είδε τον πατέρα του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του από ένοπλες συμμορίες στο αγγλόφωνο τμήμα της χώρας. Η μητέρα του τον πήρε μακριά από εκείνη τη φρίκη, παρόλο που το Καμερούν εξακολουθεί να θεωρείται «ασφαλής χώρα» στην Ευρώπη.
Σχεδόν καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν τους θεωρεί πρόσφυγες, αλλά να που υπάρχουν. Υπάρχει μια ιρανική χριστιανική οικογένεια που ονειρεύεται μόνο να ζει ελεύθερα και να υπηρετεί τους άλλους.
Και μετά υπάρχουν οι νέοι Σύριοι που μεγάλωσαν στη Ράκα και το Ιντλίμπ, πόλεις που έχουν σημαδευτεί από τον πόλεμο, από το Χαλιφάτο, από τους τζιχαντιστές της αλ-Νούσρα, που τώρα αποτελεί μέρος της διεθνώς αναγνωρισμένης συριακής κυβέρνησης.
Έφυγαν πρόσφατα, αργότερα από άλλους. Είναι νέοι πρόσφυγες, διαφορετικοί από εκείνους πριν από δέκα χρόνια. Αλλά -προς το παρόν- σχεδόν καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν τους θεωρεί πρόσφυγες. Σαν να μην υπήρχαν. Εδώ, ωστόσο, υπάρχουν.
* Mario Marazziti – Κοινότητα Αγίου Αιγιδίου (repubblica.it)
—
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ – Echedoros.blog
